Les Brigittines

In de nieuwste roman van Jón Kalman Stefánsson*, groot IJslands auteur, ontstaat een intense emotie vanuit de zwevende zones waar het verschil tussen het eigenlijke verhaal en onze verbeelding stilaan vervaagt. Deze punten van onzekerheid scheppen het gevoel van een onbekende wereld te betreden die nochtans evenzeer de onze is.

Binnen de hedendaagse podiumcreatie krijgen we te maken met een gelijkaardig verward gevoel wanneer we niet goed weten wat te denken van datgene wat zich voor onze ogen afspeelt. Deze kantelmomenten waarop de twijfel toeslaat, zijn bijzonder kostbaar.
We weten niet wat te denken en precies dat voert ons elders, ver weg van wat we gewoonlijk voelen en beleven.

Dat elders is bevrijdend, voor onszelf en ten overstaan van datgene wat ons gevangen houdt in de banaliteit van het bestaan, in een wereld waar alles steeds sneller gaat en verandert zonder echte vernieuwing. Het zijn niet de virtuele werelden noch de artificiële intelligentie die iets zullen doen aan de troosteloze passies, de obsessieve machtslust en het instinctmatige geweld (ook al zullen deze ongetwijfeld nieuwe vormen aannemen).

Door echter het “elders” en het “ander” zo bespreekbaar te maken, komen we in een wervelwind van percepties terecht, ver weg van steriele identiteitsbakens en de oproep tot een zuivere creatie, doordrenkt van moraliteit en correctheid, van de tijdsgeest. De tijd waarin we leven is evenwel vaak somber, conformistisch en dwingend.

Waar wij naar streven is een creatie die even vrij kan zijn als een bewegend lichaam dat zelf zijn vormen en dynamiek bepaalt, zijn bestaansreden, zijn humor en verbeelding.
Een creatie die op zoek gaat naar het gevoelige, het bijzondere en naar de verwondering van te mogen bestaan.

Patrick Bonté
Algemene en artistieke leiding