Onze levens zijn verzadigd van informatie en prikkels tot communiceren en consumeren. Alles wordt geuit, getoond en vertoond. 
Ook kunst ontsnapt niet aan deze excessen, aan deze scherpe helderheid die de realiteit overspoelt en die herkenbaarheid en identi ceerbaarheid eist. In diezelfde context verwachten wij van kunst dat zij als een spiegel onze dagelijkse problemen, onze gedragingen en zelfs onze meest banale verhalen reflecteert.

Maar willen we dit eigenlijk wel?

Als we onszelf beter willen leren kennen, kan kunst raken tot het diepste van onze ziel, tot de verborgen emoties die zo moeilijk doorheen het oppervlak van het bewustzijn dringen. Uiteraard kunnen we niet zonder duidelijke, verstaanbare formuleringen die ons sturen in ons bestaan, maar daarnaast is het ook van belang om te kunnen verdwalen in de nacht en schaduw om zo de ware betekenis van het licht te begrijpen.

Want het is in de nacht dat de geest verlicht wordt en in alle vrijheid kan ronddwalen, bevrijd van het rationele juk van overdag. Het is in de nacht dat het ondenkbare denkbaar wordt en dat we – al is het een glimp – van een gelaat te zien krijgen waarvan we niet hadden kunnen vermoeden dat het het onze is, nadat alle maskers werden afgelegd.

Patrick Bonté
Algemene en artistieke leiding




(c) Foto :  kunstwerk van Chantal Michel