Les Brigittines

Een visnet hangt aan het plafond en doet ons verzinken in een onderwaterwereld waar de tijd tot stilstand is gekomen. Zo gaat several attempts at braiding my way home van start. Tijd speelt een centrale rol. Langzaam begint Adam Seid Tahir de vlechten van hun haar te ontwarren, om vervolgens een krachtige choreografie aan te zetten: opengesperde ogen, rollende pupillen, een stank face (gezichtsuitdrukking met wortels in de Afro-Amerikaanse funkmuziek), vingertoppen die door de lucht glijden en een schuddend lichaam. Het ritme is furieus maar precies, en doet denken aan signalen die door de oceaan reizen. Adam en Amina Seid Tahir zijn van Zweeds-Eritrese afkomst. Amina is choreografe en beeldend kunstenares; Adam choreograaf, danser en webontwikkelaar. Samen maakten ze deze performance van een zeldzame rijkdom en diepte; een spel van onderwaterecho's tussen hun veelzijdige identiteiten. Het weven van Zweedse visnetten en de Eritrese praktijk van haarvlechten worden versmolten tot een Afro-Scandinavische folklore. Er ontstaat een nieuw landschap, met ruimte voor heling en verbinding. Ze bouwen een huis om in te dansen, scheppen een open zee om in te zwemmen. In de verte horen we walrussen, die op hun gevoelige snorharen vertrouwen bij het navigeren onder water. Een niet te missen debuut!